Etappe 12. Padron - O Faramello
Onze 1 na laatste etappe starten we in Padron waar we om half 6 al wakker gemaakt door onze slapies die niets zachtjes kunnen doen.
Alleen daarom al kun je naar je eigen bed verlangen.
Wat heb ik een repect voor degend die gewoon 2 maanden of meer onderweg zijn.
Stel je maar voor; elke dag je rugzak van een kilo of 10 (soms een beetje meer) in en uitpakken en op je rug meeslepen naar de volgende herberg waar iedereen weer even luidruchtig is.
En elke dag 20 of meer kilometers maken.
Ik vind 2 weken al zwaar, omdat ik iedereen dan mis.
Nee, volgend jaar gaan we gewoon weer een weekje, dat is lang zat voor deze huismusjes en hopen we dat we wat rustiger vertrekken kunnen.
In ieder geval hadden we vandaag een etappe van 10 km op papier en in praktijk ruim 12 km.
Op papier wordt het van stadsgrens tot stadsgrens aangeven, dus best wel verneukeratief.
Leuke route die je toch door de stad voert, maar ook landelijk is.
Smalle straatjes en grondstukken met groente of druivengaarden.
Het laatste stuk gaat langs een drukke autoweg en dat is wat minder, omdat het verkeer raast en het toch wat gevaarlijk voelt.
En dan zijn we bij de herberg, een kleine herberg met 20 bedden.
Er zit 1 meisje op haar gemalkie een boek te lezen, want de herberg gaat pas om 13 iir open.
Na ons komt nog een meisje, dus dat wordt rustig vannacht.
Nu maar hopen dat de vader niet de wens van de gedachten is.
Tja, en dan hebben we nog het probleem van overnachten in Santiago.
Wanneer we bellen voor een slaapplaats blijkt alles vol te zijn.
Nu snappen we hoe Jozef en Maria zich gevoeld moeten hebben al die jaren geleden.
Gelukkig heeft een van de meisjes zo'n handig boekje over de camino waar allerlei adressen en telefoonnummers instaan en gelukkig staat daar een herberg in die nog plaats heeft.
1km van de cathedraal af, maar dat mag de pret niet drukken.
Belangrijk is dat we een plek hebben.
Morgen onze laatste etappe.
Ondanks alle hindernissen toch een beetje weemoedig.
Alleen daarom al kun je naar je eigen bed verlangen.
Wat heb ik een repect voor degend die gewoon 2 maanden of meer onderweg zijn.
Stel je maar voor; elke dag je rugzak van een kilo of 10 (soms een beetje meer) in en uitpakken en op je rug meeslepen naar de volgende herberg waar iedereen weer even luidruchtig is.
En elke dag 20 of meer kilometers maken.
Ik vind 2 weken al zwaar, omdat ik iedereen dan mis.
Nee, volgend jaar gaan we gewoon weer een weekje, dat is lang zat voor deze huismusjes en hopen we dat we wat rustiger vertrekken kunnen.
In ieder geval hadden we vandaag een etappe van 10 km op papier en in praktijk ruim 12 km.
Op papier wordt het van stadsgrens tot stadsgrens aangeven, dus best wel verneukeratief.
Leuke route die je toch door de stad voert, maar ook landelijk is.
Smalle straatjes en grondstukken met groente of druivengaarden.
Het laatste stuk gaat langs een drukke autoweg en dat is wat minder, omdat het verkeer raast en het toch wat gevaarlijk voelt.
En dan zijn we bij de herberg, een kleine herberg met 20 bedden.
Er zit 1 meisje op haar gemalkie een boek te lezen, want de herberg gaat pas om 13 iir open.
Na ons komt nog een meisje, dus dat wordt rustig vannacht.
Nu maar hopen dat de vader niet de wens van de gedachten is.
Tja, en dan hebben we nog het probleem van overnachten in Santiago.
Wanneer we bellen voor een slaapplaats blijkt alles vol te zijn.
Nu snappen we hoe Jozef en Maria zich gevoeld moeten hebben al die jaren geleden.
Gelukkig heeft een van de meisjes zo'n handig boekje over de camino waar allerlei adressen en telefoonnummers instaan en gelukkig staat daar een herberg in die nog plaats heeft.
1km van de cathedraal af, maar dat mag de pret niet drukken.
Belangrijk is dat we een plek hebben.
Morgen onze laatste etappe.
Ondanks alle hindernissen toch een beetje weemoedig.
Gr.Wil en Ricky