Etappe 10. Pontevedra - Caldas de Reis
7 juni 2017 - Caldas de Reis, Spanje
Onze start vanmorgen was best wel koud in de broek, maar met 15 graden een lekker temperatuurtje om stevig door te lopen.
De eerste 11 km waren dan ook zo gelopen, door alweer een prachtige omgeving.
En ook hier duiken ineens leuke koffiestekjes op, waar we dan ook dankbaar gebruik van maken.☕
Ook de bediening is altijd super vriendelijk in die tentjes.
Om 11.30 uur knalt de zon vanuit de hemel op onze kop en stijgt het kwik in rap tempo naar de 29 graden.
Zonder ook maar een stukje schaduw is dat behoorlijk aan de warme kant.
Bij km 18 trekken we het niet meer en is ook mijn maatje moe.
Ze geeft het niet direct toe, maar na enig trekken komt het er toch uit.
Sterker nog; na bijna 2 weken elke dag met een rugzak door het leven te gaan en ruim 20 km lopen zijn we aardig aan het eind van ons latijntje.
Het valt ons erg zwaar om toe te geven, maar we moeten ook aan ons eigen welzijn denken.
Dus nemen we voor de laatste paar km wéér een taxi.
Ja hoor, we weten wel wat een paar daarvan vinden, maar laten die dat eerst eens lopen zoals wij dat gedaan hebben.
Rugzak niet alleen vol met kleren, maar ook met zorgen en weinig voorbereiding.
Zo uit de stress de camino op.
Begrijp ons niet verkeerd.
We doen dit vrijwillig en daarom is het ook geen aangenomen werk.
We lopen sowieso de meeste km op een dag, maar we zijn gewoon OP.
En moeten we dan volhouden omdat er iemand is die ons verteld dat we opgevers zijn????
Niet dus.
Morgen hebben we weer een etappe van 20 km voor de boeg en hebben besloten dat we de eerste paar km een bus pakken en de rest lopen.
Het is tenslotte niet de bedoeling dat we op ons tandvlees thuiskomen en daar meteen weer vol aan de bak moeten.
Wij doen het even een dagje rustig aan.
Met of zonder begrip.
Nog 3 dagen te gaan.
De eerste 11 km waren dan ook zo gelopen, door alweer een prachtige omgeving.
En ook hier duiken ineens leuke koffiestekjes op, waar we dan ook dankbaar gebruik van maken.☕
Ook de bediening is altijd super vriendelijk in die tentjes.
Om 11.30 uur knalt de zon vanuit de hemel op onze kop en stijgt het kwik in rap tempo naar de 29 graden.
Zonder ook maar een stukje schaduw is dat behoorlijk aan de warme kant.
Bij km 18 trekken we het niet meer en is ook mijn maatje moe.
Ze geeft het niet direct toe, maar na enig trekken komt het er toch uit.
Sterker nog; na bijna 2 weken elke dag met een rugzak door het leven te gaan en ruim 20 km lopen zijn we aardig aan het eind van ons latijntje.
Het valt ons erg zwaar om toe te geven, maar we moeten ook aan ons eigen welzijn denken.
Dus nemen we voor de laatste paar km wéér een taxi.
Ja hoor, we weten wel wat een paar daarvan vinden, maar laten die dat eerst eens lopen zoals wij dat gedaan hebben.
Rugzak niet alleen vol met kleren, maar ook met zorgen en weinig voorbereiding.
Zo uit de stress de camino op.
Begrijp ons niet verkeerd.
We doen dit vrijwillig en daarom is het ook geen aangenomen werk.
We lopen sowieso de meeste km op een dag, maar we zijn gewoon OP.
En moeten we dan volhouden omdat er iemand is die ons verteld dat we opgevers zijn????
Niet dus.
Morgen hebben we weer een etappe van 20 km voor de boeg en hebben besloten dat we de eerste paar km een bus pakken en de rest lopen.
Het is tenslotte niet de bedoeling dat we op ons tandvlees thuiskomen en daar meteen weer vol aan de bak moeten.
Wij doen het even een dagje rustig aan.
Met of zonder begrip.
Nog 3 dagen te gaan.
Dikke knuffel