Nog 3 maanden

Nog 3 maanden te gaan en we zijn al druk aan het trainen.

Op 30 januari heeft ook Gerda haar knapzak klaar en loopt mee.
We gaan via geitepaadjes en asfalt richting het strand van pinet.

Gerda en ik lopen op maandag altijd al zo´n 20 km of meer, dus we zijn lekker bezig.

Van afgelopen maandag (01.02.2016) moet ik jullie toch even vertellen.
We lopen altijd op de bonnefooi ergens heen en zien wel waar en hoe we uitkomen.
Tot nu toe is dat altijd goed gekomen, behalve afgelopen maandag dus.
Natuurlijk lopen we weer via geitepaadjes, bos en duin ergens heen en zouden nu richting Sta. Pola lopen waar Klaus onze taxi zou zijn om terug te komen.
Weer eens wat anders, gewoon lopen tot je erbij neervalt en dan lekker met de auto terug.

Klaus stuurde ons via een andere route (la Hoya) naar Sta. Pola en wij gehoorzaam als we zijn gingen dat wel even doen.
Ware het niet dat we het paadje niet konden vinden.
We dachten dat we het pad gevonden hadden en lopen vol frisse moed over die weg naar het einde.
Ver over de helft komt ons een dikke mercedes tegemoet met 2 oude knarren erin en vraagt ons waar we heen willen.
Sta. Pola dus en de bestuurder schudt zijn oude hoofd en vertelt ons dat wij ons op privéterrein begeven. Sh****. hoe kan dat nou???? Er staat toch een bord aan het begin van die weg met een route aangegeven?
Geen probleem, we moeten terug en naar de andere kant van de sloot  en dan de weg weer volgen.
We gaan weer op weg terug en ons wordt gevraagd of we dan wel even het hek achter ons willen sluiten.
Na eerst maar even een lunchpauze ingelast te hebben gaan we weer met frisse moed op pad.

Inmiddels hebben we al aardig wat kilometers in onze schoenen zitten en onze lange broek en shirt met lange mouwen uitgedaan, want het is toch wel heerlijk warm met 21ºC.

Aan de andere kant van de sloot  belandt volgen we volgens aanwijzing de route en belandden we tussen allerlei landerijen waar geen uitweg te vinden is.
Gelukkig, we zien iemand aan het werk en vragen maar weer eens waar we zijn en hoe we hieruit moeten.
Weer wordt ons vriendelijk de weg gewezen en volgen wij dat weer gehoorzaam op.
Of wij zijn nog dommer dan blond, of we snappen het gewoon niet, maar elke weg die we nemen loopt tegen een hek aan waar we niet door of overheen kunnen.
Uitzichtloos dus.
Uiteindelijk denken we weer een verharde weg te zien en gaan we dwars over een stuk terrein heen waar we onze benen behoorlijk bij krassen vanwege stekelige planten.

Yesssss, eindelijk komen we dan toch op de verharde weg en komen we een huis tegen dat bewoond is.
Weer vragen waar we heen moeten.
Gelukkig komen we dan eindelijk weer in de bewoonde wereld en op de weg waar we vanaf komen.

22 kilometer in de benen en moedeloos van alle doodlopende paden, bellen we toch maar naar Klaus en die komt ons breedlachend ophalen.

Ondanks dat we er moedeloos van werden hebben we heerlijk gelopen en voelde het echt alsof we al op de camino liepen.
Ook daar zullen we ons ongetwijfeld verlopen, dus ook die ervaring hebben we alvast opgedaan.