Etapa 2 Triacastela - Sarria

Na een heerlijke nachtrust waarvan ik wonderbaarlijk genoeg fit opgestaan ben, na de daling van gister zijn we om even 08 uur klaar voor de volgende 22 km.

We beginnen met een stijging en dalen dan weer af richting Sarria. Gelukkig is de daling niet zo heftig als gister, dus goed te doen. Gerda is sowieso het gelukkigst als we afdalen en ik als we stijgen. Al doe ik dat stukje bij beetje, maar ik kom boven en daar gaat het om. Klaus is natuurlijk al uit zicht, want die loopt sneller, graag alleen en vooral niet graag met 2 van kleppende vrouwen waardoor het o lang duurt tot ze boven zijn.🤣

Ik kan hem geen ongelijk geven 😉 en we weten dat ie op ons wacht aan het begin van het dorp.

En zo lopen we allemaal ons eigen camino.

Vandaag lopen Gerda en ik veel samen op en ontmoeten allemaal leuke mensen tijdens het lopen en de stops.

Hoewel we zo ongeveer smachten naar een barretje om even te ontbijten komen we niets tegen tot aan deze steen 

Eindelijk komt de hippytent, die ik mij herinner van vorig jaar, in zicht in het volgende dorp.

In een ander seizoen van het jaar ziet het er ook anders uit en is de eigenaar niet zo gezellig als in mei vorig jaar, dus geen überlekkere milkshake, maar wel lekkere fruitsapjes, koekjes, bananen etc. Dus geen gebrek aan lekkers.

Na een tijdje gezeten, en gegeten moet Gerda naat het toilet. Die had ik vorig jaar niet gezien, dus toen ze terugkwam had ze nog niet geplast en vertelde dat 'm dat niet ging worden.🤣🤣

Een gat in het midden met een rieten hekje er omheen en nat tot de knieën had ze geen zin in🤣

Ik nieuwsgierig en op onderzoek uit. Blijkt dat ze niet zo ver gekeken had, dus geen "echt" toilet gezien had🤦‍♀️  Lekker wijf🤣🤣

ziet er toch echt uit?🤣🤣

Wij weer onderweg en na vele prachtige bospaadjes naar beneden en kleine gehuchtjes komen we in Pintín bij een barretje voor 2 cola en een zakje chips voor het broodnodige zout. (€6.30 😱)

Daar ontmoeten we de Americanen weer waarmee Gerda en Klaus al contact gemaakt hebben en zitten we even gezellig op ons gemakkie.

Het blijft leuk elkaar steeds tegen te komen en even te kleppen.

Zij blijven nog even zitten en wij trekken verder om ze bij de ingang van Sarria weer te zien.

Tja, dan moet ik écht plassen en is er voorlopig geen bar in zicht, dus gewoon aan de kant van de weg.

Maar hééé, gek ben ik niet en heb nog net voor ik wegging een tuitje gekocht en kon ik op zijn mannetjes plassen🤦‍♀️🤣🤣

staand🤣🤣🤣

Wat een gekke ervaring, maar wel dé uitvinding voor iemand die niet op de hurken zitten kan.🤷🏼‍♀️🤣🤣

Alles weer leeg en fit weer verder. Echt, zoveel water in het lijf kan behoorlijk in de weg zitten.🤣

Dan komen we een 30 jarig Amerikaans vrouwtje tegen waarvan haar tong bijna letterlijk op haar schoenen hangt en de nemen we op sleeptouw naar Sarria. Het is niet zo ver meer.

Zo doen we dat op de camino💪

Allemaal blij na 22 km in de herberg in Sarria te zijn gaan we biertje drinken en douchen.

We laten Klaus éven alleen en meteen zit er een Australische bij ons aan tafel. De charmeur🤣

Gezellig is het wel en uiteindelijk schuift er nog een Nederlandse man uit Arnhem aan.

 Ruud(officieel) maar Rodolf voor de Spanjaarden, omdat dat makkelijker is.

Dit geeft mij het caminogevoel. Lopen, genieten, afzien, mensen ontmoeten en blij zijn met de kleine verrassingen die je tegenkomt.

Nóg voel ik me superfit en waar Gerda en Klaus hun knapzakken op transport zetten, twijel ik nog tussen wel en niet.

Gelukkig heb ik nog tot morgenochtend🤣