Gek op hekken.

Het wekelijkse maandaguitje met Gerda loopt voor de verandering weer tegen een hek en een privéterrein aan. We zijn duidelijk gek op hekken.

                             We hebben weer super mooi weer met 21ºC dus
                                  de broek en trui kunnen straks weer uit.

Na een tochtje over geitepaadjes door de desierto (woestijn) van la Marina met prachtige uitzichten komen we richting Pinet, waar het linksaf gaat naar Sta. Pola.
Tot zover gaat alles helemaal lekker en gaan we er komen. Hoeraaaa.

Onder een uitkijkpost bij de salinas nemen we een pauze en trekken we lange broek en trui weer uit en zien het helemaal zitten.

Nadat we een stuk op het strand gelopen hebben komen we bij de 1ste salinas aan en daar moeten we even het erf op omdat we niet verder langs het strand kunnen.

Helaas .... we komen met geen mogelijkheid meer op het strand of op een ander weggetje waar we met onze tocht verder kunnen richting ons einddoel.
Maar even vragen aan een vriendelijke man die daar werkt.

VRIENDELIJK???? Niets vriendelijk aan.

Hij kijkt ons geërgerd aan, maandagochtend humeur waarschijnlijk, en verteld ons dat we hier helemaal niet mogen komen.
Het is privéterrein van het bedrijf, dus moeten we weer terug.

Laten we nou net weer een hek gezien hebben, dat natuurlijk dicht was, dus vragen we of hij misschien het hek open wil doen, zodat we dan via daar naar de 332 kunnen.

Upssss, verkeerd antwoord.
Nee dus. Hij heeft geen sleutel en we mogen daar helemaal niet heen. :(
 

Dus zoeken we een andere uitweg, die we natuurlijk niet vinden.
Gelukkig vinden we een soort van bewaker die geen last heeft van de maandag en verteld ons wel vriendelijk dat via het strand ook geen optie is, omdat we dan een riviertje moeten oversteken door het water dat tot onze bovenbenen komt.
Hmmm. Het is dan wel super mooi weer, maar een tochtje door water zien we niet echt zitten in februari.
Onze bewaker wil wel voor ons even het hek opendoen zodat we toch richting de grote weg kunnen gaan.

Eindelijk door het hek, komt onze vooral NIET vriendelijke werknemer ons voorbij razen met een busje.
GRRRRR, had ie ook wel even kunnen zeggen dat we even moesten wachten omdat hij er toch doorheen moest.

Aangekomen aan het eind van het weggetje zien we dat we nog steeds heel ver van Sta. Pola zijn en zakt de moed ons wel een beetje in de schoenen (en die zijn al gevuld met onze voeten, dus geen plaats voor moed.) en zouden we een heel eind langs de 332 (snel weg) moeten lopen, wat ons niet echt aanlokt.

De keus is snel gemaakt en gaan we terug naar la Marina, beter gezegd; Pinet.
Bij Pinet lekker op het terras wat drinken en wachten op Klaus. Wat zijn we toch blij met Klaus achter de hand als redder.

Conclusie: Het is niet zo makkelijk om naar Sta. Pola te lopen, dus volgende week maar weer even een route die we wel kennen.

 Zo stellen wij ons een stuk camino voor.